Easy Germination

Easy Germination

Cannabis Propagator

Cannabis Propagator

Disclaimer

Zativo levert uitsluitend aan privé-personen, niet aan commerciële en/of grootschalige kwekers. Als we vermoeden dat onze zaden desondanks hiervoor gebruikt gaan worden houden we ons het recht voor om de bestelling te weigeren. 

Einde 20e Eeuw  (1950 – 1999)

Hoewel we aan het begin van de 20ste eeuw de geleidelijke afname van de aanvaarding van medische marihuana zagen, gaat de late 20ste eeuw over wat we hopelijk het hoogtepunt van de vervolging kunnen noemen. In deze periode was marihuana grotendeels verboden in de meeste landen. Echter, het was ook de aanleiding voor echt, wetenschappelijke onderzoek naar de eigenschappen van medische marihuana. Onderzoek dat grotendeels heeft aangetoond dat de overheden op de wereld overdreven hebben gereageerd. Dit artikel behandelt een aantal belangrijke punten in de recente geschiedenis en biedt hopelijk meer inzicht in hoe we in de huidige situatie zijn beland.

In 1951 werd in de VS de Boggs Act aangenomen. Dit nieuwe stukje wetgeving stelde verplichte minimum gevangenisstraffen vast voor drugsovertredingen en er werd geen onderscheid gemaakt tussen handelaars en kleine recreatieve gebruikers. Dit was grotendeels het resultaat van de resterende angst en hysterie van de jaren '30, toen regeringsfunctionarissen en prominente zakenlieden niet op feiten gebaseerde lastercampagnes voerden tegen het gebruik van cannabis. Toen de Boggs Act in werking trad, werd ten onrechte geloofd dat drugsverslaving besmettelijk en onbehandelbaar was, dus iedereen die met met misbruik werd geassocieerd, moest worden opgesloten (opmerking: Medische marihuana was technisch gezien nog steeds legaal in sommige delen van de VS). In 1956 werd dit opgevoerd; cannabis werd ingedeeld onder de Narcotic Control Act. Iedereen die illegaal marihuana in bezit had, kreeg onder deze nieuwe wet te maken met een verplichte gevangenisstraf van 2-10 jaar en een boete van $20.000.

Al deze drama's en overdreven reacties zorgden voor angst in de 1ste wereld. Dit leidde ertoe dat de VN (waar de VS een belangrijk onderdeel van is) de Single Convention on Narcotic Drugs in werking stelde. Hierin staat:

"Een partij zal, indien naar zijn oordeel de omstandigheden in het land dit het meest geschikte middel maken om de volksgezondheid en het welzijn te beschermen, de productie, fabricage, export en import van, handel in, bezit of gebruik van elke drug verbieden, met uitzondering van de hoeveelheden die nodig zijn voor medisch en wetenschappelijk onderzoek, met inbegrip van klinische proeven, die kunnen worden uitgevoerd onder de directe supervisie en de controle van de Partij."

In feite betekent dit dat cannabis in elke vorm, waaronder ook medische marihuana, standaard illegaal is, tenzij goedgekeurd door de overheid in het betreffende land voor door de overheid gecontroleerde medische of onderzoeksdoeleinden. En niet veel landen keurden het medische gebruik goed, nu ze effectief een schone lei hadden voor een verbod. Deze conventie gaf de Amerikaanse overheid alles in hadden wat ze nodig hadden om een federaal verbod door te duwen. Dit was de piek van de wereldwijde onderdrukking van wiet. Nu het overal verboden was, kon cannabis alleen nog maar omhoog.

In 1964 identificeerde Dr. Raphael Mechoulam van de Hebrew University van Jerusalem met succes THC als het belangrijkste psychoactieve ingrediënt in cannabis. Tot dit moment wist eigenlijk niemand precies de werking van medische marihuana. Het was een enorme stap voorwaarts voor cannabis wetenschap en het stond de eerste synthetisering van THC toe in een door de mens gemaakt product.

De volgende klap voor het cannabis verbod kwam uit het Verenigd Koninkrijk. In 1968 werd in het Wootton Report, gecreëerd door het Advisory Committee on Drug Dependance, adviesorgaan voor de overheid, ontdekt dat cannabis minder gevaarlijk is dan de consumptie van alcohol en andere drugs. Zij ontdekten dat:

"De consumptie van cannabis op de lange termijn, in een gematigde dosering, heeft geen schadelijke effecten... Cannabis is minder gevaarlijk dan de opiaten, amfetaminen en barbituraten en is ook minder gevaarlijk dan alcohol..."

Dit betekent dat zolang het verstandig geconsumeerd wordt, net zoals veel mensen af en toe van een drankje genieten, het geen schadelijke effecten veroorzaakt... wel heb je ooit!

Veel overheden werden hierdoor echter niet afgeschrikt, zeker de VS niet, die de de demonisering gestart is. In 1970 keurde het Congress in de VS de Controlled Substances Act goed. Hiermee werd het gebruik van cannabis op federaal niveau verboden, inclusief het gebruik van medische marihuana. Dit werd gedaan omdat de Amerikaanse overheid dacht dat er niet genoeg onderzoek was gedaan naar cannabis en de effecten en ze creëerde de Schafer Commission om wat eigen wetenschappelijk bewijs te vergaren over de gevolgen van marihuana. In het spoor van deze wet werd de groep NORML (National Organization for the Reform of Marijuana Laws) opgericht. Deze non-profit organisatie pleit voor het einde van het verbod op cannabis.

In 1971 verklaarde President Nixon dat hij marihuana niet zou legaliseren, zelfs niet voor medisch gebruik, ongeacht de aanbevelingen van de Shafer Commission. Hij verklaarde de oorlog aan drugs en probeerde drugs, inclusief cannabis, bij de bron uit te roeien door geld te steken in anti-drugs programma's.

In 1972 voltooide de Shafer Commission haar onderzoek. Er werden geen schadelijke gevolgen ontdekt van het gebruik van medische marihuana op een redelijk, persoonlijk niveau, iets wat ook al in het Verenigd Koninkrijk was ontdekt. Zij raadden de decriminalisering aan, maar Nixon keurde dit verslag af. Raak niet ontmoedigd, want dit was nog steeds een deuk in het pantser van het cannabis verbod. Als een gevolg van dit verslag legaliseerden 11 staten het bezit van marihuana voor medisch gebruik, wat betekende dat marihuana weer mocht worden gebruikt op medicinale gronden. Dit moest echter wel thuis worden gedaan, want bezit in het openbaar was nog steeds illegaal. Er was ook geen legale manier om het te verkrijgen.

In 1976 kreeg Robert Randall, inwoner van Washington, DC, het recht om medicinale cannabis te gebruiken voor de behandeling van zijn glaucoom. Hij werd strafrechtelijke vervolgd, maar werd vrijgesproken vanwege zijn medische toestand en het oordeel was dat Mr. Randall door de overheid gecontroleerde medische marihuana moest krijgen. Het nul-tolerantie beleid van de VS begon uit elkaar te vallen. Ook in 1976 werd in Nederland het persoonlijk gebruik van marihuana niet meer strafbaar gesteld, waardoor de beroemde coffeeshops konden worden geopend. Technisch gezien, is het echter nog steeds illegaal.

1978 zag wederom een verandering in de beleving van marihuana voor medisch gebruik. De federale overheid in de VS begon andere patiënten te voorzien van wiet van medische kwaliteit. De staat New-Mexico voerde ook wetgeving door waarmee de medicinale waarde van marihuana voor het eerst formeel werd erkend en de volgende jaren zouden meer dan 30 andere staten dit voorbeeld volgen.

In 1990 werden de cananbinoïden receptoren in de hersenen ontdekt, wederom een enorm stukje van de puzzel in de zoektocht naar de werking van medicinale cannabis.

In 1992 werden endocannabinoïden ontdekt, de chemische stof en de natuurlijke vorm van THC in het lichaam. Nu meer begrip ontstond over het functioneren van het lichaam en de invloed van medische marihuana, hadden wetenschappers en activisten sterkere argumenten voor de legalisatie van medicinale cannabis.

1996 zag de officiële legalisatie van medicinale cannabis in Californië, VS. Dit was de eerste staat en westerse autoriteit om de kweek en het bezit van marihuana te legaliseren voor patiënten met een recept. Nu was het helemaal legaal en niet slechts gedoogd en getolereerd. Patiënten hoefden niet langer op de overheid te vertrouwen voor hun voorraad.

Rond deze tijd werd er veel actiegevoerd voor de legalisatie van het medicinaal gebruik van marihuana in het Verenigd Koninkrijk. De National Health Service besliste dat er veel meer onderzoek nodig was voor er een beslissing kon worden genomen.

In 1999 legaliseerden 5 Amerikaanse staten het gebruik, het bezit en de kweek van een persoonlijke voorraad marihuana door medische patiënten. Patiënten moesten wel worden geregistreerd, wat betekende dat het gebruik voor medicinale doeleinden niet langer als verdediging kon worden aangevoerd als iemand werd opgepakt voor bezit en niet geregistreerd was. Hiermee konden personen die het nodig hadden, toegang krijgen tot marihuana en het droeg ook bij aan het verminderen van de straathandel.

Zoals je hebt kunnen lezen, zag het latere deel van de 20ste eeuw de onderdrukking en geleidelijke ontspanning van medische marihuana wetten, zeker in de VS. Deze standpunten hebben invloed gehad op de manier waarop de wereld marihuana beschouwt en steeds meer landen beginnen met het decriminaliseren en legaliseren van het gebruik van wiet voor medische doeleinden; allemaal dankzij het uitgevoerde onderzoek na het verbod.